مُلک 67

ســوره مُـلک (فرمانروائى)

     این سوره از سوره هاى پرفضیلت است که انسان با تلاوت آن از عذاب الهى یا عذاب قبرنگاه داشته میشود .  

     این سوره به نامهاى دیگرى مانند: «منجیه» یعنى نجات بخش و «واقیه» و یا «مانعه» نیز گفته میشود. 

     در این سوره بحثهائى پیرامون مبداء و صفات خداوند و نظام آفرینش خلقت مخصوصا آسمانها و ستارگان و آفرینش زمین و مواهب آن و آفرینش پرندگان و آبهاى جارى و آفرینش گوش و چشم و ابزار شناخت و همچنین معاد و عذاب دوزخ و گفتگوهاى مأموران عذاب با دوزخیان و تهدید کافران و ظالمان به انواع عذابهاى دنیا و آخرت گفته شده است. 

     این سوره با مسأله مهم مالکیت و حاکمیت خداوند و جاودانگى ذات پاک او آغاز میشود که در واقع کلید همه بحثهاى اصلى سوره است زیرا هدف اصلى آفرینش و مرگ وحیات انسان و همه آنچه که موجود است از شئون مالکیت و حاکمیت خداوند است  وحاکمیت خداوند آنگونه قابل درک است که با مشاهده عظمت عالم هستى هر آنچه را که در آن مشاهده مى کنیم نظم و استحکام و انسجام و ترکیبات حساب شده است، قوانین دقیق دیده میشود و هیچگونه خلل و ناموزونى درآن دیده نمى شود و انسان با مطالعه مجموعه عظیم هستى است که پى به عظمت حکمت خداوند مى برد. 

     پس در این سوره به طور کلى بیان عمومیت ربوبیت خداى تعالى براى تمام عالم است در مقابل آنها که چنین اعتقادى ندارند و لذا بسیارى از نعمتهاى الهى از خلقت و تدبیر گفته شده تا استدلالى باشد بر ربوبیت عامه الهى. 

     در جمله « الذى بیده الملک» از آنجا که مطلق است شامل تمامى مُلک ها میگردد و این تعبیر یعنى «خدائى که مُلک به دست اوست» استعاره به کنایه است و مى خواهد به طور کنایه از کمال تسلط خدا بر مُلک خبر دهد و بفهماند که آنچنان مُلک در مُشت اوست که به هر نحو بخواهد در آن تصرف مى کند همانطور که یک انسان نیرومند موم را در دست خود به هر شکل بخواهد درمى‏آورد و مى چرخاند. پس خداى تعالى به نفس خود مالک هر چیز و از هر جهت است ونیز مالک مُلک هر مالک دیگر است. پس توصیف خداى عزوجل به اینکه مُلک به دست اوست توصیفى است وسیع تر از توصیف او به «ملیک» در «عند ملیک مقتدر» و صریح تر و موکد تر است از توصیف او در جمله « له الملک».

     پس قدرت خداى تعالى محدود به هیچ حد و منتهى به هیچ نهایتى نیست و لازمه اطلاق ملک هم به حسب همین است یعنى مطلق آوردن مُلک که از صفات فعل است از لوازم اطلاق قدرت است که از صفات ذات است. 

     پس معناى زیبائى که براى جمله مُلک مى توان بیان کرد «فرمانروائى» است که با توجه به بیان مطالب فوق خداوند است که مُلک ها به دست اوست. پس او فرمانرواى مطلق آن است.  

و این  سوره به همین جهت به نام «مُلک» یعنى فرمانروائى نامگذارى شده است. 

                                      

                                      برای ارائه نظرات خود اینجا را کلیک کنید