تحریم ۶۶

ســوره تحـریـم [ممنوع ساختن](حرام کردن ) 

     این سوره ماجراى پیامبر اکرم(ص) را با بعضى از همسرانش بیان مى کند که در ادامه آن وبا توجه به آن ماجرا مؤمنین را به طور کلى مورد خطاب قرار مى دهد از تاثیر آن ماجرا ومراقبت درامر تعلیم وتربیت خانواده و لزوم توبه از گناهان، همچنین در خصوص جهاد با کفار و منافقین و در نهایت در خصوص زنان صالح ( مریم و آسیه) ودو تن از زنان ناصالح ( همسر نوح و همسر لوط) سخن گفته است.

     این سوره با بیان داستانى که بین رسول خدا(ص) و بعضى از همسرانشان اتفاق افتاد آغاز میشود وبه خاطر حادثه اى که توضیح داده مى شود پاره اى از حلالها را برخود حرام نموده و بدین سبب در این سوره ایشان را مورد عتاب قرار داده که چرا به خاطر رضایت بعضى از همسرانت حلال  خدا را بر خود حرام کردى که البته عتاب متوجه همان همسران است و در حقیقت قصد یارى رسول خدا علیه همان همسران را دارد.

     بنابراین مراد از «تحریم» تحریم از طرف خدا نبوده بلکه تحریم به وسیله نذر و سوگندى بوده که رسول خدا(ص) خورده بود. یعنى اینکه آنجناب با سوگند حلال را بر خود حرام کرده بود.

چون خاصیت سوگند همین است که وقتى به عملى متعلق شود آنرا واجب مى کند وچون به ترک عملى تعلق گیرد آن عمل را حرام سازد. پس معلوم میشود آنجناب سوگند به ترک آن عمل خورده و آن عمل را بر خود حرام کرده،اما حرام به وسیله سوگند. که منظور از تحریم چنین تحریمى است نه اینکه حرمت آن عمل را براى شخص خودش تشریع کرده باشد چون پیغمبر نمى تواند چیزى را که خداحلالش کرده برخود و یا بر همه تحریم کند و چنین اختیارى ندارد.

     پیامبراسلام(ص) گاهى که نزد «زینب بنت حجش» یکى از  همسرانش مى رفت زینب او را نگاه مى داشت و از عسلى که تهیه کرده بود خدمت پیامبر مى آورد این سخن به گوش «عایشه» رسید و بر او گران آمد مى گوید: من با «حفضه»، یکى دیگر از همسران پیامبر قرار گذاشتیم که هر وقت پیامبر نزدیک یکى از ما آمد فورا بگوئیم : آیا صمغ «مغافیر» خورده اى؟ (مغافیر صمغى بود که یکى از درختان حجاز بنام «عرفط» تراوش مى کرد وبوى نامناسبى داشت» ) و پیامبر که مقید بود هرگز بوى نامناسبى از دهان یا لباسش استشمام نشود.

     روزى پیامبر نزد حفضه آمد و این سخن را به پیامبر گفت: حضرت فرمود: من «مغافیر» نخوردم بلکه عسلى نزد زینب نوشیدم و من سوگند یاد مى کنم که دیگر از آن عسل ننوشم ولى این سخن را به کسى مگو مبادا به گوش مردم برسد و بگویند چرا پیامبر غذاى حلالى را بر خود تحریم کرده ویا از کار پیامبر در این مورد و یا مشابه آن تبعیت کنند ویا به گوش زینب برسد و او دل شکسته شود.

     ولى سرانجام او این راز را فاش کرد وبعدا معلوم شد اصل این قضیه توطئه اى بوده است.

پیامبر سخت ناراحت شد وبراساس آیات همین سوره ماجرا چنان پایان داده شد که دیگر اینگونه کارها در درون خانه پیغمبر تکرار نشود.

     بدون شک مردى بزرگ همچون پیامبر اسلام (ص) تنها به خودش تعلق ندارد بلکه به تمام جامعه اسلامى و عالم بشریت متعلق است. بنابراین اگر در داخل خانه او توطئه اى بر ضد وى هر چند به ظاهر کوچک و ناچیز انجام گیرد نباید به سادگى از آن گذشت و ذکر و یاد آن و گرفتن درس عبرت از آن در حقیقت قاطعیت است از سوى خداوند بزرگ در برابر چنین حادثه اى مهم که حفظ حیثیت پیامبرش را به دنبال داشته است.

     بنابراین آنچه که  خداوند نسبت به پیامبر فرموده که چرا بر خود حرام مى کنى به عنوان عتاب و سرزنش نیست بلکه نوعى دلسوزى و شفقت است. بنابراین آنرا به عنوان بهترین درس عبرت  مى دانیم و خداوند هم به همه مؤمنان خطاب کرده و دستوراتى درباره تعلیم و تربیت همسر و فرزندان و خانواده داده است و این است که نگهدارى خویشتن به ترک معاصى و عدم تسلیم در برابر شهوات سرکش ونگهدارى خانواده به تعلیم وتربیت و امر به معروف ونهى از منکر و فراهم ساختن محیطى پاک و خالى از هر گونه آلودگى‏در فضاى خانه و خانواده همگى ریشه در حفظ ریشه خانواده دارد. این برنامه اى است که باید از نخستین سنگ خانواده یعنى مقدمات ازدواج شروع و سپس تولد فرزند و الى آخر.

     بنابراین آنچه در این سوره بیان شده است و پیغمبر خود را مجبور به تحریم کردن از موردى از زندگانى خود شد که سرانجامش شرح داده شد همه به دلیل حفظ حیثیت و اصالت خانواده وکانون زندگى است که البته در آن درسهاى عبرت دیگرى نیز وجود دارد به همین سبب این سوره بنام سوره «تحریم» یعنى حرام کردن نامگذارى شده است. 

                                    

                                      برای ارائه نظرات خود اینجا را کلیک کنید