واقعه ۵۶

ســوره واقعـه [پیش آمد، حادثه](قیامت)

     این سوره قیامت کبرى را که در آن مردم دوباره زنده میشوند و به حسابشان رسیدگى میشود و جزا داده میشود شرح مى دهد و مقدارى از حوادث هول انگیز آنرا ذکر مى کند و حوادث نزدیکتر به زندگى دنیائى انسان و نزدیک تر به زمینى که در آن زندگى مى کرده، بیان می کند.

   هنگامى که قیامت برپا مى شود، و نظام جهان فرو مى ریزد، و نیروى جاذبه از میان مى رود، و کرات آسمانى با یکدیگر تلاقى پیدا مى کنند، آیا امکان آن هست که کسى قیامت را تکذیب کند؟ هرگز ... یا این که تصدیق کردن آن براى کسى که پیشتر آن را تکذیب کرده بود، هیچ فایده اى دارد؟ هرگز فایده اى ندارد. پس چه بهتر که امروز آن را تصدیق کنیم که هنوز فرصت یگانه و بى بدیل را در اختیار داریم.

    قرآن از قیامت به واقعه ی بزرگ تعبیر کرده، می فرماید: "إذا وقعت الواقعة * لیس لوقعتها کاذبة" سوره  واقعه، آیات 1 ـ 2؛ هنگامی که پدیده بزرگ قیامت واقع گردد، در وقوعش هیچ کذب، شک و تردید نیست. آن روز گروهی را به دوزخ، خوار و ذلیل کند و طایفه ای را به بهشت، سربلند، مفتخر و رفیع گرداند.

 آنگاه مردم را بطور فهرست وار به سه دسته سابقین و اصحاب شمال و اصحاب یمین تقسیم نموده و سرانجام کار هر یک را بیان مى کند.

یعنی در حقیقت خداوند مردم را در این سوره به سه دسته تقسیم می‌کند در آیات آغازین این سوره آمده که شما سه گروه هستید اولین اصحاب گروه میمون و با برکت هستند که سرنوشت آن‌ها به بهشت ختم می‌شود این اصحاب به سابقین معروف هستند.
دومین گروه کسانی هستند که سرنوشت شوم دارند روی سعادت را نمی‌بینند این افراد به اصحاب شمال معروف هستند. سومین گروه آن‌هایی هستند که از دو گروه قبلی بالاترند کسانی که در ایمان از دیگران سبقت گرفته‌اند در حقیقت قرآن در سوره واقعه با بیان سرگذشت زندگی این افراد درس بزرگی را به مردم می‌دهند. این افراد اصحاب یمین هستند.

     وقوع حادثه عبارت است از حدوث و پدید آمدن آن و کلمه واقعه صفتى است که هر حادثه اى را با آن توصیف مى کند . و مراد از واقعه در آیه این سوره قیامت است.

     اصولاً کلمه «واقعه» یکى از نامهاى قیامت است که خود قرآن این نامگذارى را کرده است. واقعه تنها نام این سوره‌ی مبارکه است این کلمه در نخستین آیه این سوره مبارکه آمده است.‌ همچنان که نامهاى دیگرى چون «حاقه»، «قارعه»، «غاشیه» بر آن نهاده است.

    به هر حال قیامت از بزرگترین وقایعى است که انسان با آن رو به رو مى شود، بدان سبب که همه کاینات را ویران مى سازد و انسان را به جایگاه ابدى خود سوق مى دهد. قرآن پس از آن که از متلاشی شدن کوه ها خبر داده، می فرماید: "فیومئذ وقعت الواقعة" سوره حاقه، آیه 15؛ در روز موعود، آن واقعه بزرگ قیامت، واقع گردد. معرفه ساختن «واقعة» با الف و لام آن را در ذهن شنونده بزرگ جلوه مى دهد، و براى آدمى درباره این نکته تأکید مى کند که او را با این واقعه یک عهد و پیمانى است که خدا در فطرت او نهاده است، و براى انسان درست و تمام عیار نکره و ناشناخته نیست، و در نامیدن قیامت به همانطور که گفتیم «الواقعة» تأکیدى لفظى است بر این که حقیقتى است و حتما وقوع و حصول پیدا خواهد کرد.

بنابراین این سوره بر محور معاد دور مى زند و چنانچه از نامش پیداست از قیامت و ویژگیهاى آن سخن مى گوید وبه همین جهت نام «واقعه» یعنى قیامت بر آن نهاده شده است. 

                                     

                                      برای ارائه نظرات خود اینجا را کلیک کنید