سجده 32

ســوره سجــده [سجده کردن](عملى مختص براى تسبیح و حمد پروردگار) 

     این سوره در بعضى از روایات و در لسان مشهور مفسران به سوره «سجده» و «الم سجده» معروف است و گاه براى مشخص شدن آن از سوره «حم سجده» آنرا بنام «سجده لقمان» مى­خوانند چرا که بعد از سوره لقمان آمده است. همچنین در بعضى از روایات آن را سوره «الم تنزیل» نیز مى­گویند. به هر صورت نام سوره «سجده» در قرآن ذکر شده است. 

     در این سوره پس از یاد عظمت خدا، پیرامون نشانه هاى خداوند در آسمان و زمین وآفرینش انسان از خاک و آب نطفه وروح الهى و اعطاى وسائل فراگیرى علم ودانش سخن گفته شده است. سپس به بحث رستاخیر و حوادث قبل از آن یعنى مرگ اشاره شده و مواردى دیگر درخصوص بشارت و انذار آمده است. 

     در نهایت هدف اصلى سوره تقویت مبانى ایمان به مبداء و معاد و ایجاد موج نیرومندى ازحرکت به سوى تقوى و بازدارى از سرکشى و طغیان است. بنابراین این آیات بین مؤمنین واقعى و به حقیقت معناى ایمان و بین فاسقان و ظالمان فرق مى گذارد. 

     افرادیکه به پروردگار خود ایمان دارند بالطبع داراى خصوصیت مربوط به خود هستند. به این صورت که وقتى حق را به یادشان بیاورند و پند و اندرزشان دهند دلهاشان در برابر آن خاضع میشود که این علامت آمادگى براى ایمان حقیقى است. 

     اما آنچه که مربوط به اوصاف ایشان است این است که نسبت به مقام ربوبیت پروردگار تذلل دارند و از خضوع در برابر آن مقام و تسبیح و حمد او استکبار نمى ورزند . آیات پروردگار درسوره‏هاى قرآن و على الخصوص در این سوره همگى در بیان عظمت و قدرت خدا نسبت به نعمتهاى الهى است که در اختیار انسان قرار گرفته است . انسانى که مى داند چگونه بوجود آمده و چگونه باید زندگى کند و چگونه خواهد مرد و به کجا خواهد رفت.  

    اینها همه دلالت بر وحدانیت و ربوبیت و الوهیت خداوند دارد . پس اگر یک مؤمن واقعى این چنین لوازمى که خدواند براى او مهیا نموده است را مشاهده مى کند و از آن استفاده نیز مى کند که در اصل هیچ نفسى از نفوس بشر نخواهد دانست که خداونـــد چه نعمتهــــائى که مایـه روشنى دیـده هر صاحب دیده اى است به او داده است و این نعمتها مافوق تصور و علم انسان ها است  بى شک بایستى بى اختیار به زمین بیفتد و به حالت سجده براى خدا درآید تاتذلل و استکانت خود را اظهار کند و خدا را با ثناى جمیل از هر نقص منزه دارد. و این از صفات بر جسته مؤمنان راستین است که هر زمان که آیات خداوند را یادآور شوند به سجده افتند. این ویژگى به عنوان برجسته ترین صفات انبیاء نیز ذکر شده است که همواره در سجده و گریه شوق بودند .  

     سجده تسبیح و حمد پروردگار است که خداوند را از نقائص پاک و منزه میدارد و او به خاطرصفات کمال و جمالش حمد و ستایش میشود و از جهتى فروتنى و تواضع وترک هر گونه استکبار را بوجود مى آورد و خداوند با بیان این آیات واضح و روشن به ما مى فهماند که تنها سجده در برابر عظمت او هم خود نعمتى است از نعمتهاى الهى که نصیب هر کس نمى شود و این سجده و تسبیح و تمحید هر چند مربوط به افعال است لیکن در عین حال مظاهر همان صفات مؤمنین است. 

     در نهایت این سوره به دلیل ذکر نعمتهاى بى منتهاى پروردگار و به دنبال آن سپاسگزارى مؤمنین با ایمان به درگاه خداوند که بهترین نوع آن سجده در برابر ذات لایزال اوست به نام «سجده» نام نهاده شده است . 

                               

                                      برای ارائه نظرات خود اینجا را کلیک کنید